مجیب مهرداد

آنانی‌که برای “توبه” فرهاد دریا دهل می‌زدند، شمار زیادشان یا هم‌اکنون آهنگ‌های فرهاد دریا را در خلوت‌های‌شان می‌شنوند، یا آهنگ‌های او یادآور شور جوانی آن‌هاست. من از دورویی‌های این جامعۀ فلاکت‌زده در شگفت نیستم، چرا که موسیقی‌ای که در مراسم شادی همه خانواده‌های ما اجرا می‌شود، رفیق و همدم دلتنگی‌های ما است، چرا باید امری قبیح پنداشته شود؟. چرا هم موسیقی می‌شنوید و هم موسیقی را نفرین می‌کنید؟

اگر ایجاد شادی گناه باشد، پس ثواب چیست؟

واقعا فرهاد دریا از چه چیزی باید توبه کند؟

کسانی باید توبه کنند که در دو دهه اخیرکمک‌های خارجی‌ها را چپاول کردند، سال‌های سال خون مردم بی‌گناه را به ناحق ریختند، سال‌های سال با تزویر، مردم را فریب دادند، افغانستان را با نام کشور تریاک و ترور و فساد در سطح جهان معروف ساختند.

آنانی باید توبه کنند که هر روز زنی را می‌سوزند، بر کودکی تجاوز می‌کنند، این‌ها باید توبه کنند یا به توبه واداشته شوند.

شاید از معدود امکان هایی که در پیشگاه جهانیان قدر و قیمتی برای ما به ارمغان می‌آرود، هنر افغانستان باشد؛ سینما، موسیقی، نقاشی، ادبیات و…

بنابراین، از توبه قاچاقبران، مافیای مواد مخدر، فاسدان اداری، متجاوزین برکودکان خوشحال شوید، موسیقی شادی آفرین است و همه‌تان در مراسم عروسی‌تان به ضرب آن می‌رقصید و درخلوت‌هایتان به آن گوش می‌دهید و به آرامش می رسید، به آنچه به شما شادی و آرامش می‌بخشد نفرین نکنید. با خودتان صادق باشید.