عابد امیری

طالبان امروز پنجشنبه ۱۰ زن و ۱۷ مرد را در استدیوم ورزشی چاریکارِ ولایت پروان شلاق زدند. این رویداد مرا به یاد صحنه‌ای انداخت که دو دهه و اندی پیش از نزدیک مشاهده کرده بودم.

زمستان سال ۱۹۹۸میلادی با دو تن از دوستانم به مرکز ولسوالی سیاگرد غوربند ولایت پروان رفتیم. در بازار سرگرم گشت‌زنی بودیم که طالبان با بلندگو از مردم خواستند برای تماشای «سنگسار» دو تن به میدان ورزشی بروند.

مردمه دسته‌دسته راهی میدان ورزشی شدند. صدها تن منتظر بودند تا صحنۀ اعدام دو تن از باشندگان ولسوالی سرخ پارسا را تماشا کنند.

نیروهای طالبان، یک زن و یک مرد متهم به «زنا» را پای پیاده به ورزشگاه آوردند. زن چادری به سر داشت. نیروهای طالبان، مرد خوش‌سیما و با چهرۀ خندان را از ساختمان ولسوالی زولانه به‌دست از میان صدها تماشاچی به مرکز میدان منتقل کردند.  

یکی از مقامات طالبان دربارۀ تطبیق شریعت و اهمیت «دره» و «سنگسار» در اسلام سخن گفت. ما منتظر «سنگسار» دو مرد و زن جوان بودیم. اما حکم آن دو سنگسار نبود، «شلاق» بود. مأموران طالبان نخست زن «متهم» را «شلاق» زدند و سپس نوبت به مرد رسید! مرد جوان همچنان با سیمای خندان به صحنه حاضر شد و در جریان دره زدن هیچ واکنشی از خود بروز نداد.

از آن رویداد نزدیک به ۲۴ سال می‌گذرد. در این مدت، هرگز نتوانسته‌ام سیمای آن مرد جوان و تبسم معناداراش را از یاد ببرم. همچنان، اشتیاق و استقبال صدها تن دیگر را نتوانسته‌ام فراموش کنم. صدها تنی که با شور و هلهله منتظر اجرای تیاتر وحشت بودند!

با این حال، سران طالبان – به‌ویژه در منطقه‌یی‌که ما زندگی می‌کردیم- از هیچ نوع فساد و بی‌بندوباری‌یی دریغ نمی‌کردند. بدنام‌ترین آدم‌ها، پیوندی با رژیم حاکم داشتند. ولسوال طالبان، دختران مردم را به زور و ستم به عقد خویش در می‌آورد. اما آن‌ها هیچگاه مورد پی‌گرد قرار نمی‌گرفتند. تنها آدم‌های ضعیف و بی‌پشتوانه به دام می‌افتادند.  ۲۴ سال پس دوباره به آن دورۀ تاریک و سیاه برگشتیم. دوره‌ای که وحشت کامل در کشور حاکم بود. تطبیق «شریعت اسلامی» به‌وسیلۀ طالبان این جملۀ هیتلر را در ذهن تداعی می‌کند: «قانون به تار عنکبوت می‌ماند، فقط می‌تواند مگس‌های کوچک را شکار کند.»