منبع: شورای اتلانتیک

کشته شدن ایمن الظواهری رهبر القاعده در یک خانه امن در قلب کابل در ۳۱ جولای تنها بر ادامه روابط نزدیک این گروه با طالبان، به ویژه شبکه حقانی تاکید می کند.

رهبران طالب همچنین به طور متداوم شدیدترین محدودیت‌ ها را بر زنان و دختران اعمال می‌کنند، به رویکرد های همیشه گی خود در قبال زنان، همانند تعطیل تعلیم و تحصیل، محدود کردن سفر، امر و نهی در مورد لباس زنان و محدود کردن حرکت‌شان بازمی‌گردند.

در کنار حمایت آشکار و مستمر طالبان از تروریسم بین‌المللی و نقض اساسی‌ترین حقوق زنان، سازمان ملل متحد باید معافیت از ممنوعیت سفر رهبران طالب را دوباره لغو نماید.

رهبران طالب در باورهای خود غرق شده و به ریکرد های افراطی خویش متمرکز شده اند. آنها به صراحت اعلام کردند که قصد ندارند جهت گیری های اساسی خویش را در مورد موضوعات مورد علاقه ایالات متحده و جامعه بین المللی تغییر دهند.

در حالی که به نظر می‌رسد دیدگاه‌های متفاوتی در میان رده‌های طالبان در مورد موضوع تحصیل دختران وجود دارد، تندروها می‌توانند استدلال‌های خود را در محور ایدئولوژی ارتجاعی با این استدلال تقویت کنند که جامعه بین‌المللی را می‌توان نادیده گرفت، زیرا جامعه بین المللی تاثیرگذار عمل نمی‌کند.

در واقع، از آنجایی که غرب واکنش معناداری به بسته شدن مکاتب دخترانه نشان نداده، به ارائه کمک های بشردوستانه ادامه می دهد، و در حال مذاکره برای بازگشایی بانک مرکزی افغانستان نیز می باشد. بسیاری از رهبران طالب ممکن احساس کنند که غرب علیرغم امتناع طالب از احترام به حقوق زنان و حمایت مستمر از گروه های تروریستی، همگام به پذیریش شرایط طالبان پیش می رود.

واضح است که اقدام قوی و معنادار در برابر این سوء استفاده ها آسان نیست. ایالات متحده پس از خروج از افغانستان، اکثر ابزارهای فشار را کنار گذاشته و آن را با نفوذ محدودی رها کرده است. از نظر اخلاقی، ایالات متحده نمی‌خواهد شاهد یک فاجعه انسانی بزرگ‌تر باشد، بنابراین باید اقدامات امداد رسانی را ادامه دهد. ایالات متحده نمی تواند مردم افغانستان را برای فشار بر طالبان گرسنه نگه دارد.

به همین ترتیب، استدلال قوی برای حفظ تعامل با طالبان وجود دارد. برای مثال، ادامه کمک به افغان هایکه که با ایالات متحده کار کردند تا کشور را ترک کنند. در صورت امکان، ایالات متحده باید راه هایی را برای رسیدگی به وضعیت اقتصادی فاجعه باری که بانک جهانی و سایرین برجسته می کنند، بدون مشروعیت یا تقویت طالبان بیابد. ایالات متحده باید هشدارهای صریح و مستقیم علیه هرگونه مدارا و حمایت از گروه های تروریستی را ارسال کند. در مجموع، ایالات متحده باید با طالبان ارتباط برقرار کند، زیرا این عنصر اساسی دیپلماسی است، نه تنها در حال حاضر، بلکه در آینده اگر طالبان شروع به نشان دادن انعطاف‌پذیری بیشتری در مورد بسیاری از موضوعات مورد علاقه ایالات متحده و جامعه بین‌المللی کند.

برای حمایت و حفاظت از مردم افغانستان از طریق تعامل مستمر و معنادار، ایالات متحده همچنان باید اقداماتی را انجام دهد که گفتارش را معنادار کند.

یکی از محدود اقدامات موجود، پایان دادن به معافیت از ممنوعیت سفر سازمان ملل است. شورای امنیت ابتدا این ممنوعیت را در سال ۲۰۱۹ لغو کرد تا به نمایندگان ارشد طالبان اجازه دهد برای مذاکرات صلح سفر کنند. اما طالبان اکنون از این فرصت استفاده می‌کند تا به رهبرانش اجازه دهد با سفرهای تجاری به پایتخت‌های خارجی و کنفرانس‌های متعدد در تلاش برای تقویت مشروعیت خویش استفاده کند.  

زمانی که شورای امنیت دو ماه پیش این معافیت را تمدید کرد، دو مقام آموزشی طالبان را که اکنون بار دیگر مشمول این ممنوعیت هستند، کنار گذاشت. در حالی که قرار بود این محرومیت‌ها واکنشی نمادین به بسته شدن مکاتب به روی دختران باشد، اما نماد رقت‌انگیز بود: این دو مقام از کوچک‌ترین مقامات طالبان بودند و به‌عنوان یکی از دلسوزترین افراد برای گشایش مکاتب دخترانه شناخته می‌شدند.  تمدید معافیت ممنوعیت سفر در ۲۰ اگست سال روان در شورای امنیت تمدید می شود. ایالات متحده باید در اعتراض به تمدید و در نتیجه بازگرداندن این ممنوعیت رهبری کند. مسلماً ممنوعیت سفر به خودی خود بعید است که باعث ایجاد تغییرات عمده در طالبان شود. اما اگر چنین تغییر به وجود نیاید طالبان به این مفکوره خواهند شد که ایالات متحده و شرکای آن در شورای امنیت به اندازه کافی جدی نیستند. اگر چنین اقدام در شورای امنیت صورت گیرد، این امر نشان خواهد داد که جامعه بین المللی در حال از دست دادن صبر خویش در برابر طالبان است. اگر بتوان چنین اقداماتی را یافت، تقویت با سایر اقدامات مفید خواهد بود، به ویژه که اکنون پناهگاه طالبان برای القاعده آشکار شده است. در حال حاضر، اعمال مجدد ممنوعیت سفر یکی از معدود اقدامات موجود است.

برخی استدلال خواهند کرد که اعمال مجدد ممنوعیت تعامل را قطع می‌کند، اما لازم نیست اینطور باشد. اولاً، این فقط برای ده ها مقام ارشد طالبان اعمال می شود. مقامات دیگر همچنان می توانند در سطح بین المللی تعامل داشته باشند. تعامل آنلاین ویا مجازی نیز همچنان در دسترس است، همانطور که گزینه ادامه گفتگو برای نهادهای بین المللی در کابل، مانند ماموریت سازمان ملل در افغانستان، وجود دارد. همچنین ممنوعیت سفر نیز برای درخواست معافیت های خاص پیش بینی شده است. علاوه بر این، یک ممنوعیت جدید می تواند به استثنای سفر به دوحه، قطر، جایی که بیشتر مذاکره در آن انجام می شود، طراحی شود. اگر به نفع واشنگتن باشد، دیپلمات‌های آمریکایی که به افغانستان سفر می‌کنند همچنان می‌توانند تعامل با طالبان را دنبال کنند.

استدلال دیگر علیه اعمال مجدد این ممنوعیت این است که برخی از کشورهای منطقه به آن احترام نمی گذارند. به عنوان مثال، روس ها ممکن است آن را نادیده بگیرند. پس چی؟ رهبری طالبان همچنان با شرمساری ناشی از عدم حضور در پایتخت های اروپایی و عمده آسیا دست و پنجه نرم خواهد کرد، در حالی که کشورهایی که این ممنوعیت را نقض می کنند نیز می توانند با انتقاد شرمنده شوند. اجازه دادن به امکان موفقیت ناقص برای فلج کردن تصمیم گیری ایالات متحده یک اشتباه است. اگر ایالات متحده تنها زمانی بتواند اقدام کند که موفقیت آن مطمئن باشد، بسیار کم عمل خواهد کرد. مسائل زیادی وجود دارد که ارزش توجه به نحوه برخورد با طالبان را دارد: تروریسم، زنان و دختران، ویزای ویژه مهاجرت، و اقتصاد. با این حال، در حالی که گام های زیادی برای بررسی وجود دارد، اگر ایالات متحده این یکی را انجام ندهد، ممکن است گام بعدی تاثیرگذار وجود نداشته باشد.

ما نمی توانیم از این حقیقت سخت فرار کنیم که توافق ضعیف ایالات متحده با طالبان و تصمیم نادرست برای خروج یکجانبه از افغانستان این وضعیت را سبب شده است.

اکنون، ایالات متحده باید نشان دهد که رهبری چندجانبه‌اش هنوز اهمیت دارد و متعهد به ایجاد یک واقعیت بهتر در افغانستان خواهد بود. نکته پایانی باقی می ماند: اگر ایالات متحده نتواند هیچ اقدامی برای حمایت از سخنان خود بیابد، پس سخنانش میان خالی است. زنان افغانستان بدون حمایت باقی خواهند ماند و تهدیدهای تروریستی ناشی از افغانستان باقی خواهند ماند.  مهم نیست که آنتونی بلینکن وزیر امور خارجه و سایر مقامات ارشد ایالات متحده و کشورهای شریک چه می گویند. اعمال مجدد ممنوعیت سفر یکی از محدود اقداماتی است که ایالات متحده می تواند برای نشان دادن جدی بودن آن انجام دهد و باید از این فرصت استفاده کرد.