این کتاب به شیوه رئال و در صد و چهل و چهار صفحه نوشته شده است‌.

 داستان این گونه آغاز می‌شود

در نیمه باز است هولش می‌دهم به دیوار می‌خورد و صدایی شبیه افتادن قابلمه روی سرامیک می‌دهد مادر از ته سالن فریاد می‌زند

_ کیه‌؟

به کفش‌های توی راهرو نگاه می‌کنم‌. هر کدام به یک سویی پرت شده‌اند‌. کفش غریبه‌ای نیست‌. از اینکه مهمان نداریم خوشحال می‌شوم‌. در را می‌بندم‌.

قصه‌ی خانواده‌ای است که دچار کرونا شده‌اند‌. راوی‌، دختر جوان خانواده است او تلاش می‌کند تا خانواده را از این بحران عبور دهد‌. نویسنده با خلق داستان آغوش امن به مشکلات اجتماعی این معضل جهانی می‌پردازد‌. و با فلش‌بک‌هایی که به گذشته می‌زند خنده را چاشنی داستان می‌کند‌.

متن پشت جلد کتاب‌:

چند روزی زیر زمین شلوغ و به هم ریخته شد یک روز ظهر وقتی پدر و مادر خواب بودند من و شهاب لابه‌لای خرت و پرت‌های توی صندوقچه یک بسته پیدا کردیم که دور آن را با پارچه بسته بودند شهاب کشیک می‌داد تا کسی نیاید‌. من بسته را باز کردم‌؛ پر از نامه بود‌. نامه‌هایی که پدر و مادر دوران مجردی و عاشقی برای یکدیگر نوشته بودند‌. شهاب می‌خندد و می‌گوید‌: ببینیم آقا جاوید چطوری ننه‌مونو تور کرده‌! ساعت‌ها محو خواندن خاطراتشان بودیم

“جاوید عزیزم امروز بیشتر از همیشه دلم برایت تنگ شده وقتی خاطرات سربازی‌ات را می‌خوانم انگار من هم کنار تو زندگی می‌کنم‌؛ آنقدر که خوب می نویسی راستی ملوک می گوید اگر آقا جاوید به خواستگاری تو بیاید من اسمم را عوض می‌کنم‌…