غلام غوث عمری

بدتر شدن روابط بین ایالات متحده و چین، تایوان را به خطرناک ترین نقطه آتشین در جهان تبدیل می کند.

 حزب کمونیست چین معتقد است که تایوان یک ایالات مرتد بوده و اتحاد مجدد آن با سرزمین اصلی فقط موضوع زمان آن می باشد. پکن به صراحت اعلام کرده که حاضر است برای انجام این کار از زور استفاده نماید.

به نظر می رسد که ایالات متحده مصمم به جلوگیری از چنین نتیجه باشد، جو بایدن رئیس جمهور ایالات متحده سه بار اعلام کرد که ایالات متحده متعهد به دفاع از تایوان است. کاخ سفید به سرعت از هر یک از اظهارات رئیس جمهور عقب نشینی کرد، اما این سوال باقی می ماند: اگر حمله چین به تایوان محقق شود، ایالات متحده چگونه باید پاسخ دهد؟

در حالی که سیاست فعلی ایالات متحده باید دیپلماسی با پکن را در اولویت قرار دهد و تایپه را برای جلوگیری از تهاجم مسلح کند، برنامه ریزی برای چنین احتمالی به منظور پاسخ عاقلانه به جای اجازه دادن به احساسات برای هدایت سیاست، حیاتی است.

پاسخ ایالات متحده به جنگ جاری در اوکراین بینشی از احتیاط و حماقت برخی از واکنش ها را ارائه می دهد. خویشتن داری نظامی حیاتی ترین درس پاسخ ایالات متحده به جنگ در اوکراین است و رهبران ایالات متحده عاقلانه خواهند بود که به همین منطق اجازه دهند تا پاسخ به حمله چین به تایوان را هدایت کند.

 دولت بایدن و متحدان اروپایی که بسیار نزدیکتر به اوکراین هستند، به درستی به این نتیجه رسیدند که درگیری نظامی مستقیم با روسیه در کار نیست. در حالی که ایالات متحده با شرایط ناگواری که اوکراینی‌ها در آن قرار دارند، همدردی می‌کند، اما جنگ متعلق به آمریکا نیست.  اوکراین در نهایت قربانی کردن جان آمریکایی ها در درگیری متعارف با روسیه را تضمین نمی کند، و همچنین ارزش آن را ندارد که تشدید تنش هسته ای را به خطر بیندازد.

به همین ترتیب، آمریکایی ها ممکن است نسبت به تهدید واقعی که تایوان از سوی یک قدرت همسایه بسیار بزرگتر با آن مواجه است، همدردی کنند. با این حال، جنگ ایالات متحده و چین همان خطرات غیرقابل قبول تلفات زیاد و تهدید حاد تبادل هسته ای را به همراه خواهد داشت.

بنابراین، همانطور که ایالات متحده از درگیری نظامی مستقیم با روسیه به نمایندگی از اوکراین اجتناب کرده است، همچنین باید از درگیری مستقیم نظامی با چین به نمایندگی از تایوان اجتناب کند.

ایالات متحده و اروپا به جای مداخله نظامی، از اوکراین با ارائه مقادیر زیادی کمک های بشردوستانه و مرگبار حمایت می کنند. با توجه به مرزهای غربی اوکراین با کشورهای دوست، ارائه کمک نسبتاً آسان است. در سطح جهان، تخمین زده می شود که 82 میلیارد دلار به اوکراین اختصاص داده شده است و ایالات متحده به تنهایی بیش از 24 میلیارد دلار کمک نظامی ارائه کرده است.

در حالی که بسته های عظیم کمکی ممکن است ابزاری برای مقاومت سرسختانه در اختیار اوکراین قرار دهد، بعید است که در نهایت تعادل را به نفع خود برگرداند.

در مورد تایوان، عوامل متعددی وجود دارد که احتمالاً از هرگونه تلاش مشابه برای ایالات متحده و متحدانش برای ارائه کمک جلوگیری می کند.

چین مطمئناً به این نتیجه رسیده است که برای جلوگیری از خطرات یک درگیری طولانی، هر حرکتی علیه تایوان باید در سریع ترین زمان ممکن انجام شود.

 تایوان، جزیره ای کمی بزرگتر از مریلند، فاقد عمق استراتژیک اوکراین است و در حالی که نبردهای بزرگ وحشیانه خواهد بود، احتمالاً سریع خواهد بود، بنابراین از تحویل به موقع کمک های ایالات متحده یا جهانی برای استفاده جلوگیری می کند.

علاوه بر این، تلاش برای کمک به تایوان نیز خطر کشیده شدن ناخواسته به خصومت‌ها را در پی دارد، زیرا چین ممکن است تلاش کند کشتی‌ها و هواپیماهایی را که قصد ارسال کمک را دارند، رهگیری کند.

تلافی اقتصادی و دیپلماتیک علیه روسیه ممکن است تمایل به تحریم مسکو را توجیه کند، اما نتوانست رفتار روسیه را تغییر دهد و به پیامدهای ثانویه در سراسر جهان از جمله ناامنی غذایی، قیمت بالای گاز و تورم بی سابقه کمک کرد.

علاوه بر این، برای ایالات متحده ثابت شده است که متقاعد کردن سایر کشورها، از جمله کشورهای جنوب جهانی، آسیا و نیمکره غربی، برای همراهی با تحریم های اقتصادی علیه روسیه دشوار است.

 با کاهش واردات گاز و نفت روسیه از سوی کشورهای اروپایی، کشورهایی مانند هند و چین با کاهش واردات مقادیر بی سابقه ای با تخفیف قابل توجه مواجه شده اند و در نتیجه تاثیر تحریم های غرب را محدود می کنند.

پیامدهای اقتصادی واکنش مشابه به درگیری چین و تایوان با توجه به وابستگی متقابل چین در اقتصاد جهانی، پیامدهای جهانی بسیار بیشتری را به دنبال خواهد داشت.

متقاعد کردن سایر کشورها برای تحمیل آسیب شدید به اقتصاد داخلی خود از طرف تایوان احتمالاً غیرممکن خواهد بود، زیرا چین بزرگترین شریک تجاری بیش از 130 کشور از جمله ایالات متحده است.

اختلال در زنجیره تامین جهانی ناشی از تحریم های اقتصادی جامع منجر به کمبود، افزایش قیمت و از دست دادن بزرگترین بازار جهان برای شرکت های داخلی خواهد شد. چین نیز قطعا با تلافی اقتصادی خود پاسخ خواهد داد و بحران اقتصادی جهانی را تشدید خواهد کرد.

اگر چین به تایوان حمله کند، ایالات متحده نمی تواند برای برگرداندن بخت خود انجام دهد، مگر اینکه جنگی پرهزینه و مخاطره آمیز غیرمنطقی به نیابت از آن بجنگد.

در عوض، یک استراتژی محتاطانه و از نظر سیاسی امکان پذیر، پیگیری بازدارندگی منطقه ای و تنوع اقتصادی است.

ایالات متحده می تواند با افزایش موقت نیروهای خویش به منطقه از احتمال تجاوز بیشتر چین جلوگیری کند و در عین حال متحدان آسیایی مانند جاپان، کره جنوبی و فیلیپین را وادار کند تا در قابلیت های دفاعی خود سرمایه گذاری کنند به ویژه ضد دسترسی به منطقه.  از نظر اقتصادی، به جای تحمیل تحریم‌های خودشکسته و تلاش غیرواقعی برای منزوی کردن چین، ایالات متحده می‌تواند از شبکه گسترده متحدان خود برای رهبری تلاش برای تنوع بخشیدن به زنجیره‌های تامین جهانی و جدا کردن صنایع مهم کلیدی، مانند نیمه‌رساناها، تجهیزات مخابراتی 5G، هوش مصنوعی و سایر فناوری‌های دیجیتال در حال ظهور استفاده کند.

با تغییر موازنه جهانی قدرت، ایالات متحده و چین باید بیآموزد که با یکدیگر زندگی کنند. در طول جنگ سرد، هم ایالات متحده و هم اتحاد جماهیر شوروی به اعتراض قدرت های دیگر، علیه کشورهای ثالث تجاوز مسلحانه کردند. با این حال، این موارد برای همیشه روابط دیپلماتیک را تضعیف نکرد.

ادغام مجدد اجباری تایوان به سرزمین اصلی چین برای تایوان و شاید چین یک فاجعه خواهد بود، اما نیازی نیست که برای ایالات متحده یک فاجعه باشد.

بدون در نظر گرفتن وضعیت سیاسی رسمی تایوان، باید از دولت گرایی عاقلانه و واقع گرایی شفاف برای تضمین امنیت و رفاه ایالات متحده استفاده کرد.