مطهره امیری

یک سال از بسته‌شدن مکاتب به روی دختران می‌گذرد. در این مدت بیشتر از سه میلیون دختر از ‌آموزش ‌و تربیت به دور ماندند. این تنها دختران نیستند که نگران اینده خود اند، بلکه خانواده‌ها نیز نگران سرنوشت و آینده فرزندان خود هستند. شمار زیادی از این دختران دانش آموز دچار افسردگی و مشکلات روانی شده‌اند.

طالبان تا هنوز بر فشار های داخلی و جهانی تن نداده‌اند و همچنان بر بسته ماندن دروازه‌های مکاتب به روی دختران پافشاری دارند. در تاریخ سیاسی و اجتماعی افغانستان، طالبان تنها گروهی هستند که با دانش آموزی و تعلیم سر ستیز دارند و می‌خواهند دروازه علم و دانش را به روی مردم بسته نگه دارند.

این گروه کوشش دارد تا نرفتن دختران به مکاتب را به فرهنگ عموم ارتباط دهند، در حالیکه مردم افغانستان- غیر از گروه‌های سیاسی، با تنوع و بافت‌های مختلف اجتماعی، همیشه بر سر تعلیم مساوی بر فرزندان شان اجماع و اتفاق نظر داشته‌اند.. چند روز قبل خبر باز گشایی چندین مکتب دخترانه در ولایت  پکتیا همگانی شد. باز شدن این مکاتب به خواست مردم محل صورت گرفته بود. در حالیکه طالبان با خودخواهی چند روز بعد، دروازه‌های مکاتب را دوباره به روی دختران بستند و مدیران این مکاتب را مورد بازپرس  شدید قرار دادند.  

روزهای قبل، دختران با شهامت پکتیا دست به تظاهرات زدند و خواستار بازگشایی دوباره مکاتب خود شدند. این حرکت مدنی دختران پکتیا ستودنی است. این دختران ثابت ساختند که معتقد به حقوق انسانی و اجتماعی هستند. این داد خواهی دختران پکتیا با استقبال گرم داخلی و جهانی همراه شد.

حامد کرزی رییس پیشین، تاکنون چندین بار خواستار باز شدن مکاتب دخترانه از سوی طالبان شده و از طالبان خواسته به حق مشروع دختران و مردم افغانستان احترام بگذارند. در بین طالبان نیز کسانی هستند که خواستار باز گشایی مکاتب دختران بالاتر از صنف ششم هستند.

نمایندگان سازمان‌های حقوق بشر و دیگر سازمان‌های مدافع حقوق زنان از اعتراض دختران پکتیا حمایت کردند. موج‌هایی از حمایت مردمی نیز برای بازگشایی مکاتب دخترانه شکل گرفته است.

اما طالبان از تصمیم خود پا عقب نمی‌گذارند. این گروه که ادعا دارد استقلال دارد، مشخص نیست که روی کدام ملحوظ مانع تحصیل اقشار جامعه می‌شوند تا افغانستان بجای پیشرفت و بالندگی به عقب‌گرد و ویرانی سوق داده شود. در حالیکه مردم با تمامی توان تلاش می‌کنند که فرزندان با سواد و با درایت تقدیم جامعه کنند تا جامعه را برای پیشرفت و رهایی از جنگ و بدبختی هدایت کند.

این کار طالبان چنین بهانه‌ای را دست مردم میدهد تا بگویند طالبان به دستور بیگانگان و کشورها و سازمان های که دشمنان مردم افغانستان، مانع رفتن دختران به مکتب و پیشرفت جامعه و کشور هستند. این گروه تنها نمایندگان یک کشور و یک هدف دیگر در افغانستان هستند و برخلاف ادعایی که این گروه دارد، آنان برای حاکمیت عادلانه در کشور نیامده اند، بلکه میخواهند بنیاد جامعه را با اندیشه‌های واپس‌گرایانه فرسوده و از بین ببند.

انتظار میرود که گروه‌های اجتماعی افغانستان و نسل تحصیل کرده و دانش آموخته افغانستان طالبان را در واقعیت عمومی محو ساخته و اجازه ندهد که سرنوشت جمعی رو به قهقرا و نابودی برود. مردم فرصت این را دارند که اندیشه طالبانی را مردود ساخته و از جامعه گم کند. در این امر، علما، موسفیدان ، بزرگان اقوام نقش اساسی و لازمی دارند. این گروه‌ها نگذارند طالبان خواسته‌های شوم خود مبنی بر بسته بودن مکاتب دختران را به فرهنگ و مسایل دینی بر چسپ زده تصویر افغانستان را برای جهانیان خشن، غیرانسانی و تاریک جلوه دهند. این گروه‌ها باید برای یک انقلاب فکری علیه طالبان کار کنند. طالبان درست است که تفنگ و زور دارند، اما مردم افغانستان همواره ثابت ساخته اند که هیچ قدرت و زوری نمی‌تواند در برابر خواست جمعی تاب بیاورد. طالبان را باید این واقعیت را فهماند که تحمیل خواست های یکجانبه ممکن نیست و مجبور اند که در برابر اراده مردم تسلیم شوند، در غیر آن نه تنها که عمر حکومت خود را به خطر می اندازند که افغانستان را بار دیگر به جنگ های داخلی و طولانی خواهد برد.