جمعه, ۱۰ حمل ۱۴۰۳

در راستای همگرایی منطقه‌ای

A member of Afghan security force walks at the site of a car bomb attack in Kabul, Afghanistan, November 29, 2018. REUTERS/Mohammad Ismail

میدان‌های جنگ، سرنوشت صلح را مشخص می‌کند

27 May 2021

عزیزالله آریافر

هر جامعه‌یی – با توجه به سطح تمدن و عقلانیت خویش- برای حل بحران‌ها و مخاصمت‌های درونی و بیرونی، ابزارارها و راه‌کار‌های گوناگونی به کار می‌گیرند؛ یک؛ گفتگوی عقلانی و متمدنانه. دو؛ گفتگوی جنگی و توسل به لوله‌ی تفنگ.

در حالی که اکثریت قاطع مردم و گروه‌ها به رویکرد متمدنانه و حل مسالمت‌آمیز جنگ در افغانستان فکر می‌کنند؛ طالبان با زبان زور سخن می‌گویند.

ازاین‌رو در حال حاظر جدا از ضرورت انسجام نیرومند و یک‌پارچه‌ی سیاسی و مردمی، تنها سرمایه‌ی سرنوشت‌ساز افغانستان، ارتش و نیروهای دفاعی و امنیتی است. این سرمایه‌ی دفاعی خود به حفاظت و پیشتیبانی سیاسی و مردمی همه‌جانبه نیاز دارد. چند امر مهم می‌تواند در اولویت باشد:

۱. احترام فرمان‌روایان سیاسی و ملکی بر خرد و اختیارات نظامی فرماندهان جنگی و سپردن زمام میدان‌های رزم به رزم‌آوران؛

۲. بازنگری تخصصی و کارشناسانه -نه سیاسی نسبت- به تمام رده‌های فرماندهی از سطوح فرماندهان ارشد تا فرماندهان فرودست برای جابجایی گام‌به‌گام افراد شایسته و نترس به جای افراد ضعیف و کم‌روحیه؛

۳. نظارت نیرومند اطلاعاتی و استخباراتی بر تمام نیروهای دفاعی و امنیتی برای پیش‌گیری از نفوذ دشمن در صفوف نظامیان؛

۴. پالایش بخش‌های لوژستیکی و مالی از مدیران فاسد و تباه و توظیف آنها در وظایف اجباری و سخت؛

۵. توجه تخصصی و همه‌جانبه به ابعاد روانی جنگ و نیرومندسازی بخش‌های تبلیغات و ضد تبلیغات نظامی و غیر نظامی؛ برای تقویت روحیه‌ی مردم و نیروها؛

۶. شکل‌دهی یک ساختار موثر دولتی و بسیج مردمی برای حمایت مادی و معنوی از خانواده‌ها و بازماندگان شهیدان نیروهای نظامی؛

۷. بسیج مردم و نیروهای آبدیده‌ی محلی برای برقراری یک ساختار امنیتی خودی و پیشگری از فعالیت دشمن در مناطق امن؛

۸. ایجاد و توسعه‌ی یک پشت جبهه‌ی یک‌دست و قابل اطمینان برای تأمین نیروی انسانی قوت‌ها و  شکل‌دهی یک منطقه‌ی امن برای حمایت از زندگی ملکی؛ 

۹. اصلاح و انسجام مدیریت نظامی، یکپارچگی فرماندهی و هماهنگی کامل در میان نیروهای رزمی و پشتیبانی؛

۱۰. خودداری از به‌کاری‌گیری نیروهای ارتش در اهداف سیاسی و اهداف نظامی کم‌اهمیت؛

۱۱. ترجیح خون بر اراضی کم‌اهمیت و فاقد ارزش اداری و راهبردی.

۱۲. اتخاذ تدابیر علمی و پیشگیرانه برای جلوگیری از تلفات نظامیان و پیشتبانی همه‌جانبه از نیروهای محصور در میان دشمن؛

۱۳. نطارت نیرومند بر جریان پیشتیبانی لوژستیکی و تدارکات نظامی؛

    اصلاحات در پهنه‌ی دید سیاسی نسبت به لشکر و نظامیان، سپردن اختیارات جنگ به اهل میدان، نظارت بر لوژستک و تدارکات و همآهنگی میان قدرت آتش و استخبارات، دشمن را نسبت به پیروزی نظامی ناامید و رویکرد جهان را نسبت به افغانستان تغییر خواهد داد. پاسخ‌گویی زور با زور زمینه را برای گفتگوی عقلانی و صلح در تالارهای مذاکرات فراهم خواهد کرد.

افغانستان,جنگ,صلح,مذاکرات صلح,نیروهای امنیتی