جمشید یما امیری

کابل امروز به یک ماتم‌کده و وحشت‌سرا تبدیل شده است. شهر از حضور نخبگان، تحصیل‌یافته‌ها، زنان، جوانان و دیگراندیشان خالی شده است. ۵ میلیون جمعیت پایتخت در جست‌وجوی فرار و پناه‌گاه هستند. چون کار نیست، امنیت و مصونیت نیست، آزادی و برابری نیست. درس و تحصیل نیست. کسانی‌که در اوج ناامیدی، برای آیندۀ بهتر درس می‌خوانند و امید می‌بندند، با قساوت بی‌مانند کشته می‌شوند. کشتار کودکان هزاره در غرب کابل نمونه‌یی از این قساوت و بی‌رحمی است. 126 تن در حملۀ داعش به مکاتب عبدالرحیم شهید در غرب کابل جان باختند.

اما این شهر در روزگاری نه چندان دور مقصد گردشگران مشهور و سیاست‌مداران نام‌آشنای منطقه و جهان بوده است.

به نقل از یکی از وزرای دولت حامد کرزی، نوازشریف، سیاست‌مدار برجستۀ پاکستانی، «ماه عسل» عروسی‌اش را به کابل رفته است.

شریف در سفر رییس‌جمهور اسبق به اسلام‌آباد حکایت کرده که در ایام جوانی با خانمش به کابل رفته و روزهای خوبی را آنجا گذرانده‌ است. او از هوتل کانیتننتال، تفریگاه قرغه و پغمان یاد کرده که روزگاری شاهد گردشگران زیادی بوده است.

عمر زاخیل‌وال وزیر مالیۀ پیشین که حامد کرزی را در سفر به جاپان همراهی کرده، حکایت می‌کند که امپراتور جاپان در دیدار با آن‌ها از سفرش به کابل یاد کرده و گفته که شبی را با خانواده‌اش در کنار عجوبه‌های بامیان سپری کرده‌ است.

این بدان معنا نیست که کابل در گذشته یک شهر توسعه‌یافته و آباد بوده است؛ اما ماتم‌سرایی به نام کابل، روزگاری از ثبات، نظم و دسپلین خوبی برخوردار بوده است. استمرار و پایداری سیاسی، بهتر از توسعۀ ناپایدار، شکننده و عاقبت‌نیاندیشانه است. هرچه از دورۀ شاه دورتر شویم، حسرت بیشتری خواهیم خورد.

‌