امیری

نشست دوحه دربارۀ افغانستان به روزهای اول و دوم می با حضور نمایندگان ۲۵ کشور و سازمان بین‌المللی در قطر تدویر یافت. چند روز پس از برگزاری نشست، هنوز جزییاتی از آجندای جلسه به بیرون درز نکرده است. اما به نظر می‌رسد جلسه به نتایج متوقعه دست نیافته است. نکات ذیل دربارۀ جلسۀ دوحه قابل تأمل است:

۱. دادخواهی و مبارزۀ سراسری، بی‌وقفه و منسجم فعالان حقوق زنان، اعضای جامعۀ مدنی، نهادهای حقوق بشری و فعالان شبکه‌های اجتماعی سبب شد که حامیان طالبان نتوانند اهداف خویش را از نشست اول و دوم می دوحه به دست آوردند.

۲. نشست دوحه زمینه‌سازی برای به رسمیت‌شناسی طالبان در نشست‌های آینده بوده است. از این رو، جریان‌های مخالف طالبان، باید با احتیاط دربارۀ نشست برخورد کند.

۳. در نشست دوحه روی ضرورت تدوین «استراتژی تعامل با طالبان» توافق صورت گرفته است. این چیزی است که حامیان و لابی‌های طالبان به دنبال آن بوده‌اند. وحدت نظر وجود دارد که بحث تعامل با طالبان مقدمه‌ای برای به رسمیت شناسی طالبان است. از این رو، مهم است که فشار رسانه‌یی روی سازمان ملل متحد و طالبان حفظ شود.

۴. اظهارات دبیرکل سازمان ملل متحد دربارۀ عدم دیدار با طالبان و افزایش تهدیدها از خاک افغانستان قابل تأمل است. اما ادامۀ حضور سازمان ملل متحد در افغانستان به قیمت زیرپا گذاشتن ارزش‌ها، قوانین و کنوانسیون‌های بین‌المللی پرسش‌برانگیز و غیرقابل توجیه است.

۵. از آنجایی‌که هیچ نماینده‌یی از جریان‌های داخلی در نشست دوحه حضور نداشت، بالطبع نشست به سود پاکستان رقم خورد. پاکستان یک بار دیگر به عنوان بازیگر اصلی منازعۀ افغانستان در سطح جهانی مطرح گردید و این چیزی بود که اسلام‌آباد می‌خواست.

۶. نشست دوحه باردیگر ضرورت اتحاد میان جریان‌های ضد طالبان و موجودیت یک الترنتیف در برابر گروه تروریستی حاکم را برجسته ساخت. برای این‌که سیاست‌های مقابل طالبان واکنشی و روزمره نباشد، مهم است که روی طرح بدیل تلاش جدی صورت گیرد.