جمشید یما امیری

در تازه‌ترین گزارش  OCCRPنام اشرف‌غنی، رییس‌جمهور فراری افغانستان، در کنار الکساندر لوکاشینکو دیکتاتور بلاروس و بشار اسد رییس‌جمهور تک‌رأی سوریه قرار گرفته است. هم ردیف‌سازی غنی با اسد و لوکاشینکو نامنصفانه است!

دیکتاتورها بی‌رحم، منفور، تک‌رأی و خودکامه‌ هستند؛ اما از صفات خوبی چون اراده، مرام، ایدیولوژی و شجاعت نیز برخوردار می‌باشند. دیکتاتورها اغلب با واژه‌های شکست و تسلیمی بیگانه‌اند و برای تداوم قدرت و رهبری‌شان‌، پروای کسی و چیزی را ندارند!

 لوکاشینکو یک‌تنه اعتراضات میلیونی بلاروس را سرکوب کرد؛ در برابر ارادۀ جمعی ایستاد و به فشارها و تحریم‌های اروپا، امریکا و ناتو تن نداد و جایگاه متزلزلش را باردیگر مستحکم ساخت و نشان داد که بی‌دلیل ۲۸ سال بر بلاروس حکم نرانده است.

بشار اسد، اعتراضات میلیونی سوری‌ها را سرکوب و خنثا ساخت، بهار عربی را که در تونس و مصر به‌ثمر نشسته بود، متوقف ساخت؛ داعش را به‌زانو در آورد؛ بلوک ترکیه، امریکا و ناتو را درهم شکست و تا این‌جا با قدرت سوریه متلاشی را رهبری می‌کند!

اسما اسد- زن بریتانیایی‌تبار اسد- هنگامی‌که جنگ به‌دروازۀ کاخ ریاست‌جمهوری دمشق رسیده بود، پیشنهاد خروج امن از سوریه را رد کرد! او با استفاده از جنگ داخلی سوریه و بحران فراگیر سیاسی، تلاش نورزید پول مردم سوریه را به بانک‌ها و کشورهای خارجی انتقال دهد!

اشرف‌غنی سیاست‌مداری فاقد ‌مرام، ایدیولوژی و شجاعت سیاسی بود. در هفت سال زمام‌داری‌ جز لاف، گزاف و دروغ از وی نشنیده‌ایم.

غنی هربار می‌گفت که آدم ترسو و بزدل نیست. باری گفت: وقتی مرمی از کنار گوشم رد می‌شود، احساس می‌کنم پشه باشد! او به تکرار می‌گفت که به امان‌الله ارادت خاص دارد، اما امان‌الله خان به خاطری قابل دفاع نیست که فرار کرد. اما او هرگز به فرار و گریز نمی‌اندیشد. در روزهای پایان قدرتش در کاخ ریاست جمهوری در حضور اقوام کوچی گفت که 72 سال سن دارد و دیگر چیزی برای از دست دادن ندارد و تا آخر می‌ایستد. اما طالبان تا کوهدامن، سروبی و ده‌سبز نرسیده بودند که غنی پا به فرار گذاشت. غنی در توجیه فرارش باردیگر به دروغ متوسل شد و گفت که طالبان او را اتاق به اتاق در کاخ ریاست جمهوری جستجو می‌کردند! او همواره گفته که به خاطر این‌که بی‌عزت نشود، از کشور بیرون شده است. غنی همواره برخلاف سخنانش عمل کرده است. وقتی می‌گفت، نمی‌ترسد، در واقع ترسیده بود. وقتی می‌گفت تا آخر می‌ایستد، درحالی‌که از ماه‌ها سرگرم برنامۀ فرار از افغانستان بوده است. او را با داکتر نجیب‌الله رییس جمهور سابق افغانستان مقایسه می‌کنند. مقایسۀ او با داکتر نجیب هم نامنصفانه و ناروا است. داکتر نجیب سه و نیم سال پس از خروج نیروهای شوروی سابق از افغانستان، مقاومت کرد و تسلیم نشد. اما غنی همینکه پای نیروهای خارجی از جنگ بیرون شد، میدان را واگذار کرد و هزاران سرباز جان به کف دفاعی و امنیتی را در بی سرنوشتی و بدبختی قرار داد. او علاوه بر قربانی ساختن 100 هزار نیروی امنیتی و دفاعی، نهادها، ساختارها و دست‌آوردهای 20 سالۀ مردم افغانستان و جامعۀ جهانی را نابود ساخت. غنی مانع صلح و توافق با طالبان گردید. یک توافق نیم بند و یک طرفۀ سیاسی به مراتب بهتر بود از اینکه طالبان با زور وارد کابل شوند. 

اما غنی به خاطر اینکه شخصاً از معادلۀ قدرت حذف شده بود، خواست با حذف خودش افغانستان نیز حذف شود.

 بنابراین، او را با دیکتاتوران آهنین و صاحب اراده و عزم مقایسه نکنید! دیکتاتوران نامبرده با وجود قساوت و بی‌رحمی، از صفات خوبی برخودار هستند. اما غنی جز بدسرشتی و فریب‌کاری صف دیگری نداشت.