خدایار نایب‌زاد- روزنامه‌نگار

سرازیرشدن سیلاب‌ها در ولایت پروان و سایر ولایت‌های کشور بی‌پیشنه و ویرانگر بود. در پروان بیش از 100 تن کشته و نزدیک به 160 تن دیگر زخمی گردیدند. 500 خانه نیز تخریب شده است.

 سیل در نیمۀ شب، ساعت دوبجه به‌وقوع پیوست و مردم محل را در خواب غافلگیر کرد.

 برخی از خانواده‌ها با تمام زندگی‌شان زیر آوار شدند. در میان اجساد هشت نفر از یک خانواده هم وجود دارد. زنان، کودکان و جوانان نیز شامل قربانی‌ها هستند. تصاویر نشر شده از محل سیلاب تکان‌دهنده و جانکاه است.  

گزارش‌ها نشان می‌دهد که مناطق سیل‌زده به شن‌زار و ویرانه مبدل شده است. خانه‌های مسکونی، سیستم آب و برق، سرک، کوچه و تأسیسات عام‌المنفعه کاملأ یا قسمأ تخریب گردیده است.

این تراژدی و فاجعۀ انسانی در نوع خود کم‌سابقه بود و نظم و روال عادی زندگی روزانۀ باشندگان محل را به چالش کشید.

 سیلاب پس از دوره طولانی قرنطین و کرونا اتفاق افتاد. در این مدت، آمار فقر بین 70-90 درصد افزایش یافت، 3.5درصد کاهش رشد اقتصادی داشتیم، تجارت_ترانزیت و صادرات_ واردات مدتی متوقف شد و بیکاری به اوجش رسید.

 مردم افغانستان در شش ماه اخیر بدترین و دشوارترین شرایط اقتصادی_اجتماعی را پشت سر گذراندند. اما، سیلاب‌ سنگینی امسال را بر مردم پروان و باشندگان ولایت‌های دیگر سیل‌زده، مضاعف و غیر قابل جبران ساخت.

خوشبختانه پس از وقوع حادثه مردم از گوشه‌‌وکنار افغانستان، نهادهای و سازمان‌های غیر دولتی، همکاران بین‌المللی، تاجران ملی، شخصیت‌های سیاسی و مردمی با ابراز همدردی و اعلام آمادگی برای کمک در کنار مردم پروان ایستادند. اما، در این میان کمک عزاداران حسینی به لحظ کیفی قابل توجه و ارزشمند بود.

عزاداران حسینی کمپین جمع‌آوری کمک را، راه‌اندازی کردند. علما و مبلغان دینی در مساجد به‌ویژه غرب کابل از عزاداران خواستند که به مردم آسیب‌دیدۀ پروان کمک کنند. گروه‌های امدادرسانی برای جمع‌آوری کمک‌ها دست به کار شدند.  

کمک‌های جمع‌آوری شده به ولایت پروان انتقال داده شد. اما، روند جمع‌آوری کمک‌ها هنوزهم ادامه دارد. این اقدام عزاداران حسینی در ایام عاشورا پیوند معنادار با حادثۀ پروان برقرار کرد و همدلی، همزیستی، همدردی و همراهی آنها را با اقوام و مذاهب دیگر به تصویر کشید. اقدام آنها به وحدت و همزیستی در میان اقوام و مذاهب کمک خواهد کرد.  

یکی از دلایل منازعات و اختلافات در خاورمیانه ریشه در قوم و مذهب دارد. اختلافات قومی و مذهبی تعلق خاطر و عرق ملی شهروندان را تقلیل می‌دهد و دست بیرونی‌ها را در مداخله باز می‌نماید. قدرت‌های منطقه‌ای و جهانی بارها از این دو ابزار برای تأمین منافع ملی خود سود جستند و از این طریق راه مداخله در امور داخلی کشورها را هموار ساختند.

مردم افغانستان با خردمندی، دوراندیشی و فهم درست از توطئه‌ها و نفاق‌افکنی‌ها راه اختلافات مذهبی را بستند و مذاهب را به عنوان یک روش در چارچوب دین مقدس اسلام پذیرفتند. این رویکرد تعدد مذاهب در افغانستان را متنوع و زیبا ساخته است.

وحدت اقوام و مذاهب در افغانتسان غنیمت بزرگی است که باید ریشه‌های آن با مهربانی، همزیستی و همدلی آب‌یاری گردد. اقدام عزاداران حسینی از این نوع بود.

ما برای داشتن آینده بهتر و سالم‎‌تر به درک مشترک، درد مشترک و فرهنگ همزیستی نیاز داریم. برای این کار باید پیوندهای ملی و فرهنگی‌مان را تقویت کنیم. آزادی، تنوع و وحدت را اصل قرار دهیم و بذر مهربانی بکاریم.

افغانستان را خانه مشترک همه بدانیم که اگر در آن یک عضوء خانواده دچار مشکل و مصیبت شد، دست‌های یاری و برادری را از هر سو دراز نماییم. اینگونه ملت می‌شویم و به توسعه دست می‌یابیم.

ورنه، بدون وحدت، درک، همدیگرپذیری،هم‌یاری و همدلی نه به صلح و توسعه دست می‌یابیم و نه به جامعۀ کثرت‌گرا.

ندان