بشیر احمد انصاری

در كنار تروریزم و مواد مخدر و تبعیض و تعصب، يك بیماری ديگر هم وجود دارد كه سلامت اخلاقی، سیاسی و اجتماعى نسل نو را تهدید می‌کند و من آن را “کیم ایل سونگیزم” می‌نامم.

کیم ایل سونگ رئیس‌جمهور کوریای شمالی بود که پس از مرگ او پسرش کیم جونگ ایل و بعد از مرگ پسر، نواده‌اش کیم جون اونگ رئیس‌جمهور آن کشور شدند.

کیم جون اونگ‌ها تصور می‌کنند که تمامی ملت، گله‌هایی از گاو و گوسفند بوده که آنها از پدر به میراث برده‌اند و جایگاهی هم که افراد ملت در میان گله دارند از برکت کیم جون اونگ‌ها و یا پدران شان بوده است.

کیم جون اونگ‌ها باید در رأس تمامی نهادهای حزبی و دولتی قرار داشته و آن را با چنگ و دندان محکم گیرند.

آن‌ها خود شان را ناف زمين تصور نموده، تو گویی ابر و باد و مه و خورشید و فلک همه به هدف خدمت به ایشان آفریده شده‌اند.

کیم جون اونگ‌ها در راه حفظ ثروت و قدرت میراثی حتی پروای برادران خویش را هم ندارند طوری که همین کیم جون اونگ اصلی برادرش کیم جونگ نام را در سال ۲۰۱۷ در کوالالامپور از میان برداشت.

کیم جون اونگ‌ها در حالی که شبه بی‌سواد اند و بی‌کفایت، ولی خود شان را عقل کل می‌پندارند.

در بازار کیم جون اونگ‌ها یگانه سکه‌ای که ارزش دارد، سکه جهنمی تملق و چاپلوسی و پابوسی است.

کیم جون اونگ‌ها پیروان دینی اند که آن را کیش شخصیت و یا cult of personality نامند. کیش شخصیت از همه افراد خویش می‌خواهد تا با استفاده از ابزار تبلیغاتی دست داشته بت واجب الاحترام و غیر مسئولی تراشیده و سپس در پای آن خم شوند.

بودن با هر کیم جون اونگی که به چیزی کمتر از ساییدن زبان‌ها بر کفش‌های آلوده شان راضی نیستند، به معنی تولید فرهنگ بردگی و تحقیر کرامت حضرت انسان می‌باشد.

کیم جو اونگ‌ها سد زمختی فرا راه توسعه سياسى و اجتماعى اند که باید از آن عبور نمود.