حملۀ غافل‌گیرکنندۀ ایران به خاک پاکستان، به‌سیاست‌گران و ارتش پاکستان یک فرصت مغتنم در یک موقعیت حساس سیاسی بود.

پاکستان هشتم فبروری انتخابات چالش‌برانگیزی را در پیش دارد. مردم از سیاست‌مداران، احزاب سیاسی و ارتش ناامید و خسته‌اند.

در یک سال و اندی که در پاکستان بودم فرصت صحبت با فعالان جامعه مدنی، خبرنگاران و شهروندان پاکستانی داشته ام. تقریباً همه از زراندوزی و فساد سران سیاسی و فرماندهان ارتش شاکی بودند. پروندۀ قطور فساد جنرال باجوه فرمانده پیشین ارتش پاکستان، به بی‌اعتمادی عمومی دربارۀ این نهاد قدرتمند افزود.

پاکستانی‌ها فکر می‌کنند که ارتش با عَلم کردن تهدید هند و تجاوز خارجی، دهه‌هاست از شهروندان پاکستانی باج می‌گیرد. سرمایه و دارایی شهروندان پاکستانی به‌جای هزینه در راستای توسعه و پیشرفت کشور، طعمۀ ارتش و نظامیان می‌شود. تازه پس از برکناری عمران‌خان نخست‌وزیر محبوب پیشین، میزان محبوبیت ارتش به پایین‌ترین حد در تاریخ پاکستان رسید.

اما پس از حمله ایران، همه چیز عوض شد. ارتش پاکستان در واکنش به‌موقع و حساب شده به «تجاوز ایران»، باردیگر توجه و حمایت افکار عمومی را کسب کرد.

ارتش در عمل نشان داد که حافظ حاکمیت ملی و تمامیت ارضی پاکستان است. کسب حمایت عمومی به‌ویژه در نزدیکی انتخابات پر چالش پیش رو، یک فرصت فوق‌العاده به ارتش پاکستان بود.

این حمله، سیاست‌مداران پاکستان را هم حّول یک محور جمع کرد. برعکس، ایران که خود را یکه‌تاز منطقه می‌دانست، در پی واکنش تمام‌عیار پاکستان، عملاً وجهۀ نظامی و سیاسی‌اش را از دست داد. اگر ایران نتواند پاسخ حملۀ پاکستان را بدهد- که چنین به نظر می‌رسد- اعتبار داخلی و جایگاه بین‌المللی جمهوری اسلامی به طرز غیرقابل باوری از دست می‌رود.

این وضعیت حاصل اشتباه محاسباتی و نگاه ایدیولوژیک جمهوری اسلامی در قبال کشورهای منطقه است.