جمشید یما امیری- روزنامه‌نگار

در روزهای اخیر صدها طالب از برخی ولایات به مناطق مشخص ولسوالی سیاه‌گردِ غوربند ولایت پروان هجوم آورده و باعث بیجاشدن و کوچ اجباری هزارها خانواده گردیده‌اند.

نا امنی در درۀ غوربند بحث تازه‌یی نیست. از سال‌ها بدین‌سو گروه‌های هراس‌افگن به‌ویژه طالبان در ولسوالی‌های غوربند آزادانه به فعالیت پرداخته و بخش قابل توجهی از ولسوالی‌های سیاه‌گرد و شینواری را در کنترل گرفته‌اند.

در مهمترین مناطق این دو ولسوالی حاکمیت به دست طالبان است. حتا در نمازهای عید و جمعه به‌نام رهبر طالبان خطبه خوانده می‌شود و احکام و مقررات طالبانی عملی می‌گردد.

حکومت پیشین افغانستان با بی‌تفاوتی از کنار بحران امنیتی ولسوالی‌های‌ غوربند عبور کرد و این مسأله سبب گشت که طالبان سنگرها و مواضع خود را مستحکم سازند. افراد طالبان به گونۀ عادی در رفت‌وآمد به ولایات کندز، بغلان، سرپل و فاریاب و حتا کابل هستند. 

حلقات مشخص و معلوم‌الحال در ناامنی‌های ولسوالی‌های غوربند دخیل هستند. چنانچه باری عبدالبصیر سالنگی والی پیشین پروان در مصاحبه‌یی گفت که یکی از نماینده‌گان مجلس مانع عملیات بر ضد طالبان در ولسوالی‌های غوربند می‌شود.

سرکوب و به زیرکشیدن طالبان در دره‌های غوربند کار ساده‌یی‌ست. اما تاهنوز ارادۀ لازم برای تصفیۀ این مناطق به وجود نیامده است. نیروهای حمایت قاطع که در چند کیلومتری مناطق نا امن قرار دارند، با بی‌پروایی کامل به ناامنی‌های غوربند برخورد کرده‌اند.

در روزهای اخیر صدها طالب از ولایات بغلان، کندز، کاپیسا و برخی مناطق دیگر به ولسوالی‌های غوربند سرازیر شده و حملات‌ گسترده‎‌یی را به هدف اشغال درۀ فندقستان و ولسوالی سیاگرد آغاز کردند. صدها تن در این درگیری‌ها خانه‌های‌شان را ترک کرده و به مرکز پروان و کابل پناه آورده‌اند.

نیروهای مقاومت محلی به تکرار از نیروهای حمایت قاطع و امریکایی‌ها خواستار ضربات هوایی و کمک شده‌اند، اما این نیروها با بی‌تفاوتی محض با این بحران انسانی برخورد کرده‌اند.

برخی‌ها نا آگاهانه جنگ جاری در ولسوالی‌های غوربند را قومی و زبانی عنوان کرده‌اند. اما واقعیت این است که این جنگ «سیاسی» و هراس‌افگنانه است. نکتۀ جالب این‌که طالب‌ها در ده سال گذشته حتا نتوانستند یک‌بار هم در برخی مناطق پشتون‌نشین قدم بگذارند.

سوگمندانه ناامنی‌ و حضور سنگین طالبان، ضربۀ جبران‌ناپذیر بر پیکر ولسوالی‌های غوربند وارد کرده است.  امروز یک تفاوت عمیق میان بازسازی و تغییر در ولسوالی‌‎های پروان به مشاهده می‌رسد. حضور و فعالیت طالبان در چند سال گذشته در ولسوالی‌های غوربندِ پروان، باعث محرومیت هزارها کودک از رفتن به مکتب شده است. طالبان همچنان مانع تطبیق پروژه‌های توسعه‌یی و عمرانی از جمله ساخت بزرگ‌ترین بند برق در درۀ قم‌چاق گردیده‌اند.

اگر به وضعیت مناطق ناامن پروان رسیده‌گی فوری نشود، فعالیت طالبان به دره‌های غوربند منحصر نمی‌ماند و حتا پایتخت را نیز تهدید خواهد کرد. چنانچه در یک سال پسین، بارها طالبان بر چاریکار، جبل‌السراج، سالنگ و … حمله‌ور شده‌اند.

متأسفانه نماینده‌گان پروان در شورای ملی یک گام هم در راستای تأمین امنیت ولسوالی‌های غوربند بر نداشته‌اند. حکومت محلی پروان که توان تأمین امنیت مناطق نا امن را ندارد. بنابراین، مردم غوربند ز نهادهای امنیتی در مرکزتوقع دارند که در این زمینه توجه نموده و ریشه‌های تروریستان را از منطقه قطع کنند.