جمشید یما امیری

در روز جهانی کارگر، از نگون‌بختی کارگران و زحمت‌کشان افغانستان یاد کنیم؛ کارگرانی‌که دغدغۀ آن‌ها ساعت کاری، حقوق ماهیانه و بازنشسگی و بیمه درمانی نیست، بل فکرشان درگیر نان شب فرزندان‌شان است.

در این روز، از سرنوشت کارگرانی یاد کنیم که در پانزده آگست ۲۰۲۱، بدون هیچ جرم و گناهی، وادار به ترک وظیفه شدند و اکنون با قحطی و گرسنگی شب و روز می‌گذرانند.

از زنانی یادآوری کنیم که در یک فرمان رهبر پرده‌نشین خانه‌نشین شدند و اکنون با فشار روانی و روحی دست‌وپنجه می‌کنند و در پی راهی برای خروج هستند.

از محاسن سفیدان و هزاران کارگر بازنشسته یاد کنیم که آخر سال منتظر دریافت حقوق تقاعدی بودند؛ اما دیگر مزدی از زحمات چهل سالۀ شان دریافت نخواهند کرد.

از کارگرانی یادکنیم که از بام تا شام در چهار راه‌ها منتظر کار هستند، اما شب با دستان خالی به خانه بر می‌گردند.

از نگون بختی مأموران با تجربه و مسلکی یاد کنیم که از بد حادثه مجبور گردیده‌اند زیر دست یک ملای امی و عقب‌مانده کار کنند.

از بد اقبالی کارگرانی یادکنیم که از آبله کف دست آن‌ها کشورهای همسایه آباد شد و اما همچنان دغدغۀ آن‌ها نان شب و روز است.

از میلیون‌ها کادر و جوان با ظرفیت افغانستان یاد کنیم که در چهار گوشۀ جهان پرتاب شدند و هرکدام در غربت و تنهایی، منتظر فردایی هستند که ممکن هرگز اتفاق نیافتد!