منبع: سرمقالۀ روزنامه شیکاگو ترببون
برگردان: ندیم انوری

افغانستانِ امروزی زیر سلطهِ طالبان تصویر مجازی‌ِ است از آنچه بر این کشور قبل از تهاجم آمریکا در اکتبر سال ۲۰۰۱ می‌گذشت. دختر‌ان از مکتب باز‌داشته شده‌اند. برای یکبار‌ دیگر، زن‌ها از کارکردن به عنوان وکیل، قاضی و پولیس منع شده‌اند. مرد‌ها باید ریش بگذارند و لباس سُنتی به تن کنند. مثل قبل، نیرو‌های امر بالمعروف به خیابان‌ها برآمدند تا از پوشیدن چادری برای زن‌ها در شهر همراه با مرد محرم اطمينان حاصل کنند. کشور بدور از هر گونه نفوذ غرب. نشرات خارجی، فلم و موزیک به کلی ناپدید هستند.
یک سال بعد از قدرت‌گیری دوباره طالبان،‌ افغانستان حالا در فضای نسبتا آرام بسر می‌برد. این آرامی هرچند به قیمت بسیار گزاف بدست آمده، خواست دوباره بنیادگرایان و سَبک زندگی که تعریف‌اش دشوار است.‌ برای آمریکا اما، افغانستان به یک سرگردانی در سیاست خارجی تبدیل شده است.
بعد از قدرت‌گیریِ دوبارهِ طالبان اقتصاد افغانستان فروپاشید. کشور شدیداً در معرض قحطی بَسر می‌برد. بیکاری و قیمت مواد غذایی به اوج‌ رسید‌ه، شهروندان افغانستان برای زنده‌ماندن ناچار به فروش اموال منازل خود شده‌اند. قرار آخرین گفته‌های برنامه جهانی غذا سازمان ملل متحد، بخش اعظم نفوس افغانستان نان کافی برای خوردن ندارند. ]مردم[ ۲۵ ولایت از ۳۴ ولایت این کشور در معرض شدید سو‌تغذیه هستند که نیاز به کمک‌های اضطراری دارند.

ذخایر بانک مرکزی افغانستان در سوی دیگر؛ نزدیک به ۷ میلیارد دلار می‌توانست جریان اقتصادی کشور را کمک کند. اما، به نظر می‌رسد این پول‌ها در جای اشتباه قرار گرفته است. بعد از قدرت‌گیری دوباره طالبان، اداره رئیس جمهور بایدن نزدیک به هفت میلیارد دالر پول مربوط به بانک مرکزی افغانستان را که قبلا در ذخیره بانک فدرال در نیویورک سپرده شده بود، در حالت منجمد قرار دارد. در ماه فبروری سال جاری، آقای بایدن اعلام کرد که می‌خواهد نیم این پول ره خانواده‌های قربانیان حادثۀ یازدهم سپتامبر (حمله به برج‌های دو قلو) اختصاص دهد. تصمیمی که دادگاه عالی آمریکا باید تأیید کند. بقیه ۳.۵ میلیارد دلار قرار بود تا به مردم افغانستان داده شود. اما هفته پیش این اداره اعلان کرد که پول‌های یاد شده، همچنان منجمد باقی خواهد ماند.

دلیل؟ ایمن الظواهری
رهبر شبکهِ القاعده در ۳۱ جولای توسط هوا‌پیما‌ی بدون سرنشین آمریکا هنگام که او در بالکن خانۀ امن خود در اطراف کابل ایستاده بود، کشته شد. جایی که اکثر رهبران طالبان زندگی می‌کنند. هرچند طالبان هر گونه همکاری برای جادادن ایمن الظواهری را انکار می‌کنند، اما کاملا واضح است که آنان به او پناه داده بودند. خانه‌ای که الظواهری در آن بود مربوط به یکی از رهبران کَلیدی طالبان بنام سراج الدین حقانی، وزیر امور داخله و رهبر شبکه حقانی می‌باشد .
بعد از این حمله، وزیر امور خارجه اَنتونی بلینکن گفت که طالبان شروط تفاهم بین آمریکا و گروه افراطی طالبان که منوط بر خروج نیرو‌های آمریکایی بود را «شدیدا نقص» کرده‌اند. طالبان با این عمل قطعا فرصتی به دست ادارۀ جو بایدن دادند که این 3.5 میلیارد دالر را همچنان منجمد نگه‌ دارد. این در واقع زنگ خطری بود که اداره بایدن را متوجه ریسک رسیدن این پول به دستان گروه‌های تروریستی دیگر کرد.

رهبران طالبان می‌دانند که انتخاب دیگری ندارند جز‌ اجازه دادن زن‌ها برای انتخاب حرفه دلخواه‌شان، تصویب کردن رفتن دختران به مکاتب و برچیدن رفتار‌های خشن برای کنترول عامه توسط امر بالمعروف. نه فقط این، بلکه اثبات قطع ارتباط با گروه‌های تروریستی برای جهان به ویژه آمریکا.

حرف دیگر‌ کافی نخواهد بود. آمریکا باید مطمئن شود که رژیم طالبان دیگر عامل ترور و خطر برای غرب نیست. تا آن‌ زمان رژیم طالبان باید مثل یک ایالت منفور باقی بماند. حکومت‌های که مبدل به بندرگاه دهشت‌افکنی هستند نباید توقع دست کمک از بقیه دنیا را داشته باشند. در واقع، طالبان می‌توانند با کمک کردن به شهروندان افغانستان به خودشان کمک کنند. رسیدن به این خواست نه با دستورات محدود کننده و تشدید دستورات بی‌رحمانه، بلکه با رعایت ابتدایی‌ترین حقوق برای شهروندان افغانستان میسر است.