امیری

دو سال پیش در چنین روزی كابل را به‌مقصد نامعلومی ترک گفتم. از پنج بامداد تا چهار و نیم عصر در «تورخم» منتظر خروج از افغانستان و ورود به پاکستان بودم. پس از ساعت‌ها انتظار از مرز افغانستان خارج و وارد پاکستان گردیدم. در صف طولانی منتظر مهر ورودی پاکستان بودم که ناگهان مأمور مرزی پاکستان از موهای یک مرد میان‌سال افغان گرفت و با مشت و لگد به سر و صورت او کوبید. مأمور مرزی کار را تعطیل کرد و موهای مسافر افغان به دستش از اتاق بیرون شد. ده دقیقه بعد دوباره به جایگاه برگشت و به کار آغاز کرد. همین که نوبت من رسید، با آرامی از مأمور پاکستانی پرسیدم: چه اتفاقی افتاده است؟ مأمور پاکستانی با فریاد از جایش بلند شد و با کلمات رکیک و دور از ادب گفت که خاموش باشم. نگران بودم که پاسپورتم را پاره نکند. وقتی مهر ورودی را به پاسپورت زد، گفت که ویزه را جعل کرده است.

من در چنین روزی متوجه شدم که راه ساده‌یی در پیش نیست و واقعاً چنین بود. آواره‌گی و بی‌وطنی بسیار دشوار است. حتا در کشورهایی‌که خود را پرچم‌دار دموکراسی و حقوق بشر می‌خوانند.

اکنون پس از دو سال «احساس می‌کنم از ریشه کنده شده‌ام.»