نعمت رحیمی

محمدعلی کلی اسطورۀ جاودانه و بی بدیل تاریخ ورزش روزی گفته بود، حتی اگر در خواب هم مرا شکست دادی، بهتر است بیدار شوی و عذر خواهی کنی.

برخی قهرمانان نه برای تعدّد قهرمانی و مدال‌هایش که برای ادب، نزاکت و انسانیت اش، برای حس قشنگی که در درون دارد، برای زیبایی‌های وجودی اش، فراتر از یک قهرمان است.

«سیر بهادر زاده» به عنوان بزرگ‌ترین ورزشکار مبارزات آزاد [هنرهای رزمی ترکیبی] ما، یکی از آن‌ها است.

او امروز در بزرگ‌ترین سازمان جهان و برابر حریف امریکایی اش باخت. باختی که برای من مهم نیست، دوست داشتم ببرد اما نگاهم به وی و ورزش، چیز دیگری‌ست. ورای بردها و باخت‌ها.

به او می‌گویم مهم نیست، گاهی قهرمانان هم می‌بازند، اشک می‌ریزند، احساس تنهایی می‌کنند و انصاف آن است کسانی‌که در زمان شکست پنهان شده و خنجر می‌زنند، حق خوشحالی حین پیروزی‌ها را هم نداشته باشند.

آره، قهرمانان هم می‌بازند اگر او به راستی قهرمان باشد، اگر همه چیز تنظیم شده نباشد، اگر قهرمان به جز زحمت، عرق ریزی، تمرین، توانایی، احساس مردم و خدای خودش به چیز دیگری تکیه نکند.

در فرجام بازهم جملۀ از «محمد علی کلی» را می‌گویم:

«مهم نیست که چقدر محکم می‌توانی ضربه بزنی، مهم این است که چقدر محکم می‌توانی ضربه بخوری و بازهم به راهت ادامه دهی».