ملک ستیز

حالا که رییس‌جمهور دو وزیر جنگ را از میان چهره‌های کارای ضد طالبانی و پاکستانی برگزیده است، سیاست خارجی افغانستان نیاز به دگرگونی جدی دارد.

۱. باید نظریه‌ی ریالیستیک در روابط بین‌الملل را برگزید و تعریف واقع‌بیانه‌ای از وضعیت داخلی، منطقه‌ای و جهانی را جاگزین نظریه‌ی آیدیال‌ها ساخت و سیاست خارجی را بر بنیاد آن سازگار کرد. ما نیاز به سیاست خارجی جنگی و دیپلوماسی تهاجمی بر علیه طالبان داریم.

۲. دکترین استفاده از قدرت برای رسیدن به صلح بدون سیاست خارجی‌که هم‌نوا با جبهه‌ی جنگ باشد، ممکن نیست. جبهه‌ی جنگ باید با نشست‌های جهانی در نیویارک، مسکو، واشنگتن، بروکسل، دهلی، اسلام‌آباد، پیکنیگ و تهران گره بخورد.

۳. طالبان را باید در مناسبات جهانی زبون ساخت و با دولت‌هایی که از این گروه جنایت‌کار حمایت می‌کنند، با جدیت برخورد کرد. ما نیازی به روابط سیاسی با حامیان قاتلان مردم خود نداریم. هیچ دولتی حق ندارد با قاتلان مردم افغانستان روابط دوستانه داشته باشد.

۴. وزیری‌که دیپلوماسی جنگ را بلد باشد و دکترین غرب و شرق را در مراکز علمی شرقی و غربی آموخته باشد باید جایگزین وزیر خارجه‌ی کنونی ساخت.

۵. تمام ماموریت‌های بین‌المللی دولت افغانستان در جهان باید روحیه‌ی ضد طالبانی را به راهبرد اصلی ادارات خویش برگردان کرده و از تضرع و تواضع در برابر این گروه آدم‌کش پرهیز کند.

۶. گروه‌های مذاکره‌کننده باید بر بنیاد تخصص، شایستگی و کارایی برگزیده شده و طرح‌های محکم برای برون‌رفت از جنگ را با پشتوانه‌ی نیروهای رزمی، امنیتی و استخباراتی و حمایت جهانی پیش‌کش کنند.

۷. گروه‌های لابی‌گری در سطح جهان با استفاده از حضور هم‌میهنان ما در کشورهای غربی در برابر طالبانیزم شکل گیرد. وزارت خارجه باید گره‌گاه این لابی‌گری باشد. من مطمین‌ هستم همه با این فرهنگ سیاه مبارزه خواهد کرد.

۸. نهادهای رزمی، استخباراتی، پولیس و سیاست‌خارجی را باید به دست متخصصین متعهد سپرد تا قاطعانه از امنیت ملی حراست کنند. رهبران سیاسی بگذارند تا منافع ملی کشور در اولویت قرار گیرد.