محمد صمدی

کارزار انتخابات ریاست جمهوری از 6 اسد رسما آغاز گردید. نامزدان ریاست جمهوری از لحاظ قانونی با رعایت قوانین انتخاباتی از امروز رسما وارد میدان رقابت شده اند. افغانستان پسا طالبان، انتخابات‌هایی

را پشت سر گذرانده است که غالبا با شکایات و اعتراضات گروه‌های بازنده همراه بوده است.

در انتخابات ریاست جمهوری 2014، با میانجیگری جان کری وزیر خارجۀ آمریکا، حکومت وحدت ملی با موافقت نامۀ سیاسی، تشکیل شد و محمد اشرف غنی به عنوان  رییس حکومت وحدت ملی منصوب گردید.

 انتظارات تکنوکرات‌ها این بود که با آمدن وی، تبعیض های نژادی و لسانی و اختلاف های قومیتی، کاسته شود، تکنوکرات ها از آن جا که رییس جمهور استاد دانشگاه و تحصیل کرده از جهان غرب است، امید خود را به وی بسته کرده بودند.
اما محمد اشرف غنی، در کارنامه حکومت وحدت ملی، تنها چیزی که از خود نشان نداد، سعه ی صدر در حکومت داری بود. در دوران حکومت وحدت ملی اختلاف های قومی به حد اعلا رسید و دوستان وی که او را بر منصب ریاست جمهوری نشاندند و برای وی کمپاین کردند، امروز در کنار او نیستند. این کناره گیری های کثیر، نشان از این دارد که محمد اشرف غنی، تحمل شنیدن صدای دیگری را ندارد چه رسد به صدای منتقد.

جدال های محمد اشرف غنی تنها با سیاستمدران داخلی نبود، وی حتی در سیاست خارجه هم با کشورهای منطقه در کشمشکش و ستیز بود و امروز با  هیچ کدام از کشورهای منطقه دوستی وجود ندارد.

این انزوای خود خواسته ی آقای غنی، سبب این شد که افغانستان نا امن ترین کشور جهان محسوب شود و فساد نیز به حد اعلای خود رسیده است.

اخلاق دموکراسی اقتضا می کند که اگر کسی بر کرسی قدرت نشست، نه تنها نباید از قوه ی قهریه ی خود استفاده کند بلکه باید عفو و بخشش را نیز مرام خویش قرار دهد. در دوران حکومت وحدت ملی، بسیاری از منازعاتی که هزینه های کلانی را به همراه داشت، با گفتگو و مذاکره می شد راه حلی برای آن پیدا کرد، اما طمع قدرت و مستی چوکی، قوه ی قهریه را به کار انداخت و روز به روز بحران های کشور افزایش یافت.

انزوای خود خواسته ی آقای غنی بخشی از آن به تیپولوژی شخصیت اش بر میگردد و زود خشمگین می شود و بخش دیگر آن نیز اشتباه گرفتن مدیریت یک کشور با مدیریت یک انجو است. دلیل عمده ی این آسیب این است که آقای غنی گرچه از تحصیلات آکادمیک بالایی برخوردار است، اما شناخت کافی نسبت به سیاست پیچیده ی افغانستان ندارد.

به همین نسبت، حلقه ی اطرافیان آقای غنی نیز با همین چالش مواجه شده اند، آن ها هم نسبت به افغانستان شناخت کافی ندارند چه رسد به اداره  کشور.

شوربختانه این انزوای خود خواسته آقای غنی که سبب بسیاری از بحران های کشور شده است، خار آن به چشم خود و حلقه ی نزدیک وی نمی رود، خار آن به چشم کودکانی می رود که به خاطر نرسیدگی حکومت به امنیت کشور، از نعمت پدر محروم شده اند. نتیجه ی غوطه ور شدن تیم ارگ به دعواهای سیاسی و نرسیدگی به امورات مردم، جوانانی است که به دام اعتیاد افتاده اند و از حال طبیعی جامعه متنفر شده اند.