نیکولاس کریستف

نیویورک تایمز

جهان کم کم آنگونه که مردم جهان می‌پندارند، به کام جهنم فرو می‌افتد. چه نیروهایی اول از همه ما را به کام دوزخ فرو خواهند کشاند؟ اقتصاد فروریخته، ذوب شدن یخ‌های قطبی یا ناآرامی و جنگ و کشتار و خونریزی؟ اما یک پادزهر می‌توان برای از بین بردن این غم و اندوه ارایه داد. به باور من ۲۰۱۸ بهترین سال در تاریخ بشریت بوده است. در سال ۲۰۱۸: بطور میانگین در هر روز ۲۹۵ هزار نفر در کل کرۀ زمین، برای اولین بار به برق دسترسی پیدا کردند. بطور میانگین در هر روز ۳۰۵ هزار نفر در کل کرۀ زمین، برای اولین بار به آب آشامیدنی سالم دسترسی پیدا کردند. بطور میانگین در هر روز ۶۲۰ هزار نفر در کل کرۀ زمین، برای اولین بار به شبکۀ انترنت دسترسی پیدا کردند. این‌ها همه نتیجۀ تحقیقاتی است که ماکس روزر از اساتید دانشگاه آکسفورد انجام داده است و آن را در وبسایت خود موسوم به ‘دنیای ما در مفروضات’ منتشر ساخته است. بشریت در هیچ دوره‌یی از تاریخ خود تا این اندازه باسواد نبوده است. تا این اندازه یک پشت گرمی برای محافظت از خود نداشته است. تا این اندازه طول عمر نداشته است. تا این اندازه از طرح‌های تنظیم خانواده بهره مند نبوده است. تا این اندازه اطمینان خاطر نداشته است که فرزندانش می‌توانند زنده بمانند. امروز آمار مرگ و میر کودکان در سطح جهان بشدت پایین آمده است. فقط ۴ درصد کودکان در سراسر جهان زیر سن ۵ سال فوت می کنند. البته همین آمار هم هولناک است اما در مقایسه با آمار سال ۱۹۶۰ میلادی که ۱۹ درصد بود و یا سال ۲۰۰۳ که ۷ درصد بود؛ آمار امیدوار کننده‌یی است. با این حجم پیشرفت های تحسین برانگیز بشر در سال ۲۰۱۸؛ سزاوار است بشر امروز خوش بین باشد تا نا امید. اخباری که هیچگاه در هیچ تلویزیون و رسانه‌یی منتشر نمی‌شود این است که به عنوان نمونه ظرف ۴ ساعت گذشته تعداد ۱۵ هزار کودک در سراسر جهان از دنیا رفته‌اند. این آمار در سال‌های دهه ۱۹۹۰ بالغ بر ۳۰ هزار کودک در هر روز بود. پر واضح است که همه این موفقیت ها؛ تحت تأثیر ناکامی های امروز بشر قرار می گیرد. قصابی انسان‌ها، عدم حاکمیت قانون، حکمرانی بد، همه تهدیدهایی هستند که همچنان بر سر بشر سایه می افکنند. اما مسأله این است که آمار تمام مظالم و تراژدی های بشر امروز؛ در دوره محاسبه یک ساله به صورت یک روز در میان استخراج می شود؛ اما آمار پیشرفتها و موفقیت های بشر به صورت روزانه. یکی از اهم وظایف روزنامه نگاری هم همین است. خبرنگار؛ وظیفه‌اش اطلاع رسانی صحیح از وقایع جهان است. اما گویا به رغم پیشرفت فوق تصور وسایل ارتباطی، بشر امروز آنطور که باید و شاید در جریان اخبار و اطلاعات صحیح قرار نمی گیرد. امروز اکثر مردم دنیا تصورشان این است که فقر در کل دنیا رو به گسترش است و یا خوش بینانه اینکه اگر هم بدتر نشده باشد؛ رفع نشده است. اما واقعیت این نیست.

جهان امروز بطور مشخص؛ شاهد کاهش سطح فقر است. تا دهه ۱۹۵۰، بشر در فقر مطلق زندگی می کرد. تعریف این وضعیت از منظر علم اقتصاد یعنی اینکه بشر تا آن تاریخ فوق، روزانه کمتر از ۲ دالر درآمد داشت. تا اوایل دهۀ ۱۹۸۰، به میزان ۴۴ درصد جمعیت جهان در فقر مطلق بسر می بردند. امروز کمتر از ۱۰ درصد جمعیت جهان در فقر مطلق زندگی می کنند، که تنظیم شده است برای تورم.۸۶ درصد تمام کودکان کرۀ زمین علیه بیماری‌های دیفتری، کزاز و سیاه سرفه واکسین شده اند. دنیای امروز آنقدر هم که مردم جهان تصور می کنند، روبه ورطه زوال و نابودی نیست. مردم تصور می کنند که دنیا وحشتناک شده است. خشونت و خونریزی و نیز سرخوردگی انسانها بیداد می کند. همه این رذیلت ها در جهان هست، اما آنقدر شدید نیست که انسان امروز از آن وحشتزده باشد. سال گذشته؛ جهان شاهد فجایع تکان دهنده ای بود. قتل عام مردم قوم ‘روهینگیا’ در میانمار، قحطی و گرسنگی در یمن، خشکسالی ناشی از تغییرات جوی در بنگلادش، بحران پناهجویان و ازدواج کودکان در امریکا، و بدترین فقر جهان در جمهوری افریقای مرکزی. تمام این فجایع دردآور؛ یک حساسیت فوری جامعه جهانی را برای رفع و رجوع کردن آن می طلبد. اما در کنار همۀ این مصیبت ها؛ دنیا شاهد یک پیشرفت خیره کننده در سه کشور بود، سه کشوری که حکومت های خودکامه مطلقه خود را و حکمرانی های ضعیف حاکمان خود را برانداختند و دمکراسی هایی دلپذیر را جایگزین آنها ساختند. این سه کشور عبارتند از: ارمنستان، اتیوپی و مالیزیا. شکی نیست، چالش های عظیمی پیش روی بشریت است. ظاهراً، رشد دستاوردهای انسان برای محو فقر و بیماری از جهان، کند شده است. گرمایش زمین و تغییرات جوی، بلایی است که بیش از همه به جان کشورهای فقیر افتاده است. به جز امریکا، در اکثر نقاط جهان؛ امید به زندگی سیر کاهشی پیدا کرده است و نه افزایشی. طبیعی است که انگیزۀ کافی برای نا امید بودن از اوضاع جهان وجود دارد. اما این هم درست نیست که چشمانمان را به روی همه موفقیت های بشر ببندیم. خوش بین بودن، موتور محرکی است برای تلاش در راه انتشار دادن فرصت‌ها و خوشبختی در سراسر جهان. امروز مهمترین مسأله در دنیای امروز، صحبت های ترامپ و یا منتقدانش در کنگره نیست. مهمترین مسألۀ جهان امروز؛ می تواند این باشد که راهی را بیابیم تا فقیرترین و نومیدترین ساکنان کره زمین، به سطح قابل قبولی از سواد و آموزش و رفاه و آسایش برسند. پیش به سوی ساختن روزی که هیچ مادری در جهان، کودک خود را از دست ندهد.