مطهره یما امیری- خبرنگار

در یکی از بانک‌های خصوصی در کابل، صدها مرد و زنِ پیر و جوان صف کشیده‌اند و منتظر دریافت کمک نهادهای امدادرسان بین‌المللی هستند.

نهادهای کمک‌رسان از راه‌های مختلف تلاش می‌ورزند به وضعیت افراد زیر خطر فقر و گرسنه در افغانستان رسیده‌گی کنند. بخشی از کمک به نیازمندان در کابل از طریق عزیزی بانک توزیع می‌شود.

در صف طولانی متقاضیان کمک با زن کهن‌سال هم صحبت شدم. او گفت که از ماه‌ها پیش وکیل گذر نام شان را برای دریافت کمک گرفته بود و پس از انتظار طولانی امروز فرصت دریافت کمک رسیده است.

او گفت: تا به یاد می‌آورد دست‌شان به کمک خارجی دراز بوده است. به گفتۀ مریم (نام مستعار) ۲۰ سال یک فرصت استثنایی فراهم شده بود تا به شکم گرسنۀ مردم رسیدگی صورت گیرد. اما به دلیل فساد و بی‌کفایتی رهبران فرصت از دست رفت و باردیگر دست مردم به کمک خارجی دراز شد.

این زن کهن‌سال با خشم گفت که عاملان وضعیت فعلی را نمی‌بخشند.

علی احمد یکی دیگر از باشندگان کابل از نحوۀ توزیع کمک‌ها شکایت کرد. او گفت که روزهاست با شکم سیر نان نخورده‌اند. از چند روز بدین سو به عزیزی بانک مراجعه کرده و فرصت دریافت کمک فراهم نشده است.

با گذشت هر روز بحران انسانی در افغانستان تشدید می‌شود. همه روزه به شمار کودکان خیابانی و زنان تکدی گر در جاده‌های کابل افزایش می‌یابد.

نهادهای کمک‌رسان جهانی از فروپاشی اجتماعی و اقتصادی افغانستان هشدار می‌دهند. اما طالبان، مقامات دولت پیشین را مقصر وضعیت جاری می‌دانند.

رییس وزرای طالبان دیروز در یک پیام رادیویی گفت که روزی‌رسان خداوند است و امارت اسلامی وعدۀ سیرکردن شکم گرسنگان را نداده است.

اختلاف میان نهادهای کمک‌رسان جهانی و طالبان بر سر مدیریت کمک‌ها و توزیع آن، رسیدگی به بحران بشری را دشوار ساخته است. طالبان تلاش دارند که کمک‌ها از طریق آنان توزیع شود. اما نهادهای بین‌المللی زیر فشار کشورها قرار دارند. کشورهای غربی کمک‌های بشردوستانه را مشروط ساخته‌اند. آنان تلاش دارند که طالبان از این کمک‌ها سوءاستفاده نکنند.

بیشتر از سه ماه از پیروزی طالبان در افغانستان می‌گذرد، اما هیچ کشور و سازمان بین المللی نظام آنان را به رسمیت نشناخته است. طالبان از جامعۀ بین‌المللی خواسته‌اند که برای مقابله با داعش و رسیدگی به بحران انسانی  نظام آنان را به رسمیت شناخته و ۹.۵ میلیارد دالر بانک مرکزی افغانستان را آزاد سازند.