تکرار عجیب تاریخ وقتی دفتر طالبان در قطر در جون ۲۰۱۳ گشایش یافت، حکومت وقت افغانستان به رهبری حامد کرزی برای گفت‌وگو و مذاکره با این دفتر شروطی را مطرح کرد:

از دوحه برای طالبان تبلیغات سیاسی نشود؛

حکومت و شورای صلح مدیریت دفتر قطر را برعهده داشته باشد؛

طالبان از دفتر قطر برای تماس با کشورهای جهان استفاده نکنند؛

دفتر به نام طالبان نباشد و پرچم سفید بر فراز آن برافراشته نشود؛

و از دفتر قطر برای جمع‌آوری پول برای طالبان استفاده نشود.

در حقیقت، طالبان به‌همۀ شروط ممنوعۀ حکومت پیشین افغانستان در دوحه دست یافتند.

حالا، سال‌ها بعد معادله معکوس شده است. طالبان برای شرکت در نشست دوحه، شروطی وضع کرده‌اند: ما نمایندۀ افغانستان باشیم و جامعۀ جهانی با ما به حیث یک دولت مشروع، قانونی و پذیرفتۀ شده، وارد گفت‌وگو و تعامل شود.

البته مشکل حکومت قبلی این بود که هیچ خط سرخی نداشت. تمام خطوط «سرخ» با فشار امریکا و منطقه به خطوط «زرد» تبدیل می‌شد. اما طالبان نشان داده‌اند که برای دست‌یابی به خواست‌ها و مطالبات‌شان «یک دنده» می‌ایستند و رضایت کشورها برای آنها هیچ اهمیتی ندارد. آنچه مهم است تأمین اهداف ایدیولوژیک و گروهی‌ به هر قیمت ممکن است.