بشیر انصاری

کتابخانه های نهاد های آموزش دینی در جهان اسلام پر از آثاری است که از مفاهیم دارالاسلام و دارالحرب و دار العهد و دارالکفر و دار … و دار… حرف زده اند. خیلی از آنچه معاصران هم نگاشته اند با گذشتگان تفاوت چندانی ندارد.

به هرحال، گردونه فقهی ما از دیر زمانی در گل جمود “سلیپ” کرده و نتوانسته است پرسش های مهم انسان مسلمان معاصر را پاسخ گوید.

پرسشی که در این رابطه مطرح می شود: امروز امریکایی ها در شیشان و سینکیانگ و کجا و کجا با مسلمانان همدردی نشان می دهند ولی در فلسطین بدترین تجاوز و بی عدالتی و ستم و اپارتاید را در حق مسلمانان آنجا روا می دارند.

چینایی ها اگر اقلیت مسلمان خود شان را در کمپ ها مجازات می کنند ولی با تمامی کشور های اسلامی رابطه ای نسبتا دوستانه دارند. روس ها در پیوند به فلسطین موقفی منصفتر دارند ولی در شیشان هزاران مسلمان را زیر آوار مخروبه ها دفن کردند.

حالا برای من بگویید که مسلمانان در شرایط فعلی چه کنند. با تمامی کشور های جهان دشمنی کنند چون هر کدامش در جایی بر مسلمانان تاخته است و یا اینکه با همه کشور ها دوستی کنند چون هر کدامش در جایی در کنار مسلمانان بوده است. من تا هنوز یک کتابی که به کتاب بماند در رابطه به روابط بین الدول معاصر اسلامی نخوانده ام.

چند پیشنهاد:

۱- تا زمانی که اصول اسلامی اجازه می دهد و نصی قطع الثبوت و قطعی الدلاله در راه ما نیست، باید از اجتهاد نترسید. سخنم متوجه دانشمندان مسلمان است؛ کسانی که با ضوابط علمی آشنایی دارند.

۲- دار الحرب و دارالاسلام مفهومی فقهی است و‌از جمله ارکان پنجگانه اسلام و ششگانه ایمان و از “معلوم من الدین بالضروره” به شمار نمی رود. پس اگر کسی در این رابطه حرفی زند ولو اشتباه هم کند، آسمان به زمین نمی خورد و‌ کسی کافر و یا به قول برخی ها “سکیولار” نمی شود.

۳- اما مهمتر از همه ایستادن در برابر موج تکفیر و تکفیری ها است که چپ و راست همه مخالفان فکری خویش را با شمشیر زنگ زده تکفیر می کوبند بدون آنکه شرمی از خلق و ترسی از خالق داشته باشند. اين ها با همان جادوگرى كه صحنه آرايي نمود و فرخنده را آتش زد تفاوت ندارند.

اگر این دروازه باز شد دیگر هیچ کسی مؤمن نخواهد ماند!