حشمت رادفر

همین‌که یک‌طرف بزرگ و اصلی جنگ (دولت و مردم افغانستان) در این گفت‌وگوها حضور ندارد و آقای خلیل‌زاد با چک‌های سفید و وعده‌های متحورانه با طالبان و عقبه‌های حمایتی بیرونی آنان گفت‌وگو می‌کند، برای مشکوک بودن و بیمناک بودن ما به نتایج این حاتم بخشی مزورانه زیر نام صلح کافیست…

بله نسل نو انسجام ندارد، یکصدا نیست و… اما نسل نو کدام قبیله، دور افتاده و بدوی نیست که آرمان شهر ذهن آن تبدیل شدن به گله‌یی از گوسپندان یا گرگان همرنگ و همسان در یک قبرستان قدیمی باشد.

توجیه معامله و سازش با طالبان آن‌هم با به خدمت گرفتن ادبیات سیاسی اعتراض و لفاظی‌های اقتدارگرایانه، اکت و اداهای روشنفکرانه و آرمانگرایی‌های موهوم ساده و با جاذبه است، اما گل و گلزار نشان دادن فضای موهوم سیاست‌ورزی سازش و دیپلماسی تضرع در پس زمینهٔ مذاکرات قطر نه انسانی است و نه عقلانی..

در یک‌ونیم دهۀ گذشته به تجربه دریافته‌ایم که در کنار تاجران مرگ و افراطیت، یک نسل انسان پرسشگر و آگاه اما اغلب فاقد دیدگاه و دورنمای سیاسی نیز در این کشور اتفاق افتاده که کار برای به فعلیت آوردن ظرفیت‌های پرورده و توانایی‌های ناشناختهٔ آنان دشوار و زمانگیر است.

با این‌حال هرگاه حرکت کرده‌اند، حتا رویکردهای مقطعی و واکنشی آنان هم تأثیر داشته، امید خلق کرده و برای افراد و دسته‌هایی که هوای استفاده گوسپندوار از توده‌های فقیر و ناآرام و نا آگاه مان را داشته‌اند، درس‌های فراموش ناشدنی و تکانه‌های آزاردهنده‌یی داده اند.

دوام بحران و بی ثباتی در افغانستان عوامل و مؤلفه‌های زیادی دارد که محافظه‌کاری منفعت اندیشانه نسل سیاستگر بحران از بزرگترین فکتورهای آن بوده می‌تواند، نه آرمان گرایی‌های سیاستگران جوانی که هنوز در حاشیه‌های وضعیت نفس می‌کشند.

نسل نو باید صدای اعتراض خود را در برابر صلح خواهی جنون آمیز و حاتم منشانهٔ نسل بحران تولید کنید، ارزش‌های خود را با حلقوم خودش فریاد بزند و آگاهانه و دردمندانه ابراز وجود کند وگرنه کلاه همه مان پس معرکه است.

این کشور را به طالبان، طالب ضمیران و مارهای خوش خط و خال سیاست ورزی محافظه کارانه و داعیه داران افراطیت و‌ تندروی تحویل می‌دهند و تنها بازندگان این معرکه کسانی اند که به آزادی، برابری و انسانیت باورمنداند و در یک‌ونیم دهه گذشته برای این ارزش‌ها و تغییر قاعده‌های بازی سیاست و سرنوشت جان کنده‌اند.