امیری

به‌دنبال آن‌که عربستان سعودی سفارتش را در کابل بست و دپیلمات‌هایش را از افغانستان بیرون کرد، ایران پس از نزدیک به دو سال، سفارت افغانستان را در تهران به طا لبان واگذار کرد. همزمان، ترکیه، قنسولگری افغانستان را در استانبول به‌نمایندگان تحریک طالبان سپرد.
این دو کشور درحالی نمایندگی دیپلماتیک افغانستان را به گروه طا لبان واگذار کردند که اقدامات سخت‌گیرانۀ طالبان دربارۀ بستن مکاتب و دانشگاه‌ها، سرکوب و تجرید زنان، حذف گستردۀ مردم از بدنۀ دولت و انتقام‌گیری از مأموران دولت پیشین، اکثر کشورهای اسلامی را ناامید ساخته است.
کشورهای اسلامی در روابط شان با طالبان به سه دسته تقسیم شده‌اند:
دستۀ اول، عربستان سعودی، امارات متحدۀ عربی و اخیراً پاکستان است که روابط پر تنشی با طالبان دارند. چون، عربستان، طالبان را مزدور و اجیر قطر می‌دانند و موضع عربستان در برابر طالبان را به خوبی از رسانه‌های وابسته به سعودی می‌توان فهمید. از سوی دیگر،با به‌قدرت‌گیری طالبان در افغانستان، امنیت ملی پاکستان به‌خطر افتاده است. گزافه نیست که مدعی شویم پاکستان بیشتر از هر کشور دیگری در جهان، از پیروزی طالبان آسیب دیده است. علاوه بر افزایش حملات انتحاری و انفجاری در خاک پاکستان که ریشۀ آن به افغانستان تحت کنترل طالبان بر می‌گردد، پاکستان با بحران بی‌سابقۀ اقتصادی دست و پنجه نرم می‌کند که ناشی از سقوط جمهوری اسلامی افغانستان، خروج نیروهای خارجی و برگشت طالبان به قدرت در افغانستان است.
دستۀ دوم، ایران، قطر و ترکیه هستند که تصور می‌کنند طالبان یک جریان اخوانی هستند و در برابر وهابیت و سلفیت سعودی قرار دارند و در خط منافع آنها در سطح بین‌المللی عمل می‌کنند. ایران تا یکی دو ماه پیش دربارۀ تعامل رسمی با طالبان دچار تردید بود. اما پس کشیدن عربستان از تعامل با طالبان، ایران را مصمم به همکاری و کمک به طالبان ساخته است. قطر عملاً از یک دهه و اندی بدین‌سو به‌عنوان حافظ منافع طالبان در سطح منطقه و جهان عمل کرده و نقش این کشور در پیروزی طالبان پررنگ‌تر از هر کشور دیگری بوده است. طالبان هم بیش از هر کشوری از قطر فرمان می‌برند.
دستۀ سوم، اکثر کشورهای جهان اسلام قرار می‌گیرد که از عملکردهای طالبان شوکه شده‌اند و اقدامات بدوی و قرون وسطایی طالبان را مایۀ شرم‌ساری جهان اسلام می‌دانند. این کشورها معتقد هستند که طالبان شر مطلق است و برای بدنام‌سازی اسلام روی کار آمده است. موضع این کشورها در بیانیه‌های سران سازمان کنفرانس اسلامی به خوبی انعکاس یافته است.
کشورهای اسلامی نقش چندان نظامی، امنیتی و اقتصادی در افغانستان ندارند، اما از آنجایی‌که طا لبان پیوسته خود را پرچم‌دار اسلام و نمایندگان خدا در روی زمین معرفی می‌کنند، موضع این کشورها اهمیت پیدا می‌کند.